من و روحم

شيرين عبادي برندهء جايزهء صلح نوبل شده . اولين ايراني ! من بايد احساس افتخار كنم . ولي دارم از حسادت ميتركم . چرا من برنده نشدم ؟ ميپرسين چيكار كردم كه برنده بشم ؟ خوب اينش اصلا مهم نيست . مهم اينه كه به جاي من يكي ديگه برنده شده و الان همهء دنيا دارن در موردش حرف ميزنن و بهش تبريك ميگن و از همه مهمتر مبلغ جايزه اش هم يه چيزيه كه نميشه ازش گذشت .
خوب حالا با اين حس حسادت قوي كه داره وجودمو ميخوره چيكار كنم ؟ آهان فهميدم . بهش تهمت ميزنم . ميگم در راه اهداف استعمار كار كرده و براي همين هم برنده شده . اما اگه يكي پرسيد كدوم كارش در جهت اهداف استعمار بوده چي بگم ؟ دفاع از حقوق زنان و كودكان ؟ فرستادن لايحه اي عليه كودك آزاري به مجلس ؟اينها كه هيچ كدوم در جهت اهداف استعمار نيست . حالا چي بگم ؟
اااااااااااااه ! ولش كن بابا . حالا كي مياد از من اين چيزها رو بپرسه . مردم عين گاو ميمونن . هر حرفي من بزنم حتما بدون چون و چرا قبول ميكنن . پس چرا فكرمو ناراحت كنم ؟
آهااااااااااااااااي ملت ! مردم انقلابي و غيور ايران !
بدانيد و آگاه باشيد كه اين جايزه حق شيرين عبادي نبوده ، منتها چون ايشون در راه اهداف استعمار كار ميكرده ، سران استعمار تصميم گرفتن اين جايزه رو بهش بدن تا آزادي در ايران بره زير سوال . ميخواستن با اين كارشون دولت ايرانو خوار و خفيف كنن . ميخواستن عليه دين و اسلام حركت كنن ، و خلاصه از اينجور حرفها .
آخيش ! دلم خنك شد ! ولي هنوز نه كاملا ! صبر كن پات به ايران برسه ، يه بلايي سرت بيارم كه خودت حظ كني . تا تو باشي كه ديگه در راه اهداف استعمار قدم برنداري .

posted by m @ 7:17 PM