من و روحم

این هفته از شمال که برمیگشتیم , به پیشنهاد همسر خان از راه بلده اومدیم . خیلی وقت بود میخواستیم از این راه برگردیم و شناساییش کنیم که این دفعه بالاخره موقعیتش پیش اومد . یه جادهء فرعیه که از رویان میره بلده و از اونجا هم میخوره اواسط جاده هراز . هدف اصلی این بود که بریم ببینیم راه چه جوریه و میشه در روزهای ترافیک جاده ازش استفاده کرد یا نه . جاده کاملا خلوت و اختصاصیه اما به دلیل کوهستانی بودنش سرعت متوسط کمه و به درد فرار از ترافیک در مواقع عجله نمیخوره . زیباییهاش فوق العاده بود . 20-30 کیلومتر اولش جنگل بینهایت زیبا , بعد مه غلیظ که من عاشقشم , و در نقطهء اوج جاده که ما از مه رد شده بودیم , منظره ای که قبلا فقط توی هواپیما دیده بودم , یعنی ابرها زیر پامون بودن . توی این عکس دماوند هم اون ته معلومه , با اینکه فاصله فکر کنم حدود هفتاد کیلومتره اقلا .

رسیدیم بلده غروب بود . همسر خان گفت حیفه تا اینجا اومدیم نریم یوش . ده دوازده کیلومتر هم روندیم تا یوش و رفتیم خونهء دیدنی نیما یوشیج رو هم دیدیم و اونجا چایی خوردیم .

موقع چایی خوردن شنیدیم که از اینجا یه جاده ای هم هست که میخوره جاده چالوس و همسر خان که ظاهرا هنوز از ماجراجویی خسته نشده بود گفت یا علی !
این یکی جاده رو شب تو تاریکی رفتیم و به جرات میتونم بگم که در طول 55 کیلومتر جاده , جمعا 5 تا ماشین هم ندیدیم ! البته دلمون به این گرم بود که دو تا ماشین بودیم وگرنه اونجا اگه ماشین آدم خراب بشه احتمالا شب باید تو بیابون چادر بزنه !
بالاخره دراومدیم درست قبل از تونل کندوان . جاتون خالی بعد از تونل یه آش خوشمزه ای هم خوردیم و بعدش دیگه یه سره روندیم تا تهران . جمعا این جاده شناسی عملی حدود 10 ساعت طول کشید و خسته شدیم , اما به همه مون خیلی خوش گذشت و عالی بود . تو راه دیگه افتاده بودیم تو خط شوخی و خنده و مسخره بازی . یکی میگفت : اصلا من میگم از جاده چالوس بریم نوشهر و از اونجا بریم رشت و از اونجا برگردیم تهران . یکی دیگه پیشنهاد میداد که از چالوس بریم طرف شرق و از جادهء فیروزکوه بیاییم و از وسطهای اونجا یه جاده فرعی هست که میره سمنان و از سمنان برگردیم تهران !
البته خوشبختانه همسفرهای اون یکی ماشین هم مثل ما از کشف ناشناخته ها خوششون می اومد . بعید نیست سفر بعدی که میریم شمال از بندرعباس سر در بیاریم !

posted by m @ 5:58 PM